ΜΟΝΟ

ΜΟΝΟ

Μόνο ένα πεταλούδισμα

-Iσόβιο του άνθους κάκτου-

Αυτό το ελάχιστο

Πριν τη, γεμάτη Θεό, απέραντη σιωπή…

SPLEEN

SPLEEN

        Kαι γεύεσαι, ώς το γλαυκό Επέκεινα, σάρκα γης σηπεδόνας

        Ώσπου, σε δράμα ευδίας θαλασσινής, στικτής από εσμό ναυτίλων

        Αραιοϋφαντη να πέσει αυλαία λευκών πτίλων

        Σημαίνοντας το θάνατο που ακολουθεί το σφύριγμα σφενδόνας.

        Πλάι μας ψυχρόαιμοι μαζεύουν των διαδικτύων βράχων τα κυκλάμινα

        Και ως παγοπώλαι ονήλατοι κυκλοφορούν του αιώνα οι Επιμηθείς.

        Το ναι ακούγεται ως ου. Ψίθυροι θρόες στα αυτιά:"μη κοιμηθείς

        ή "ειρήνευσε". Και η  μονολόγιστη ευχή μόνη μας άμυνα. 

“Μη”, τσίριζε “ μη, μακριά από μας”.

“Μη”, τσίριζε “ μη, μακριά από μας”. Κι έμεινε εκεί, στο σκοτάδι, έως τη στιγμή που τον βεβαίωσαν γελώντας οι άλλοι, ότι πέρασε ο χάρος, δεν είχε πια κανένα φόβο.

            Τώρα, ο Τάκης ήταν ευτυχισμένος γιατί θα ξανάφευγαν. Θα ξαναγύριζε στην αυλίτσα του παμπάλαιου πέτρινου σπιτιού του, με την μαδημένη ουασιγκτώνα να σημαδεύει τον ουρανό και την καθησυχαστική μεσημεριάτικη γκρίνια των ορνίθων. Ήταν ευτυχισμένος, επειδή απομακρύνθηκε ο το μαύρος  ιππότης με το δρεπάνι.

Περισσότερα στου Γιάννη Τσίγκρα.

ΒΡΑΔΥ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΒΡΑΔΥ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Αλχημιστές των mirabilis, νυχτοπεταλούδες

ζευγάρωναν στα σκληρά μας γόνατα.

Οι παρορμητικοί εντρίπλαραν – όπως ο Σιδέρης.

«Το ραδιόφωνο» φώναζε η μητέρα.

Η πρίζα έπεφτε και, για τρία δεύτερα,

συνέχιζε η Φαίδρα το τραγούδι.

Ύστερα ξυπνούσε το πρώτο βατράχι.

Τι έχει απομείνει; Τα μάτια; 

Γιάννης Τσίγκρας 

Εκεί στάθηκα, απόψε!

Μεγάλη αλήθεια!

ΑΥΤΌ, "όλα τα λεφτά", Γιάννη!

Ο κάθε λογοτέχνης, ακόμη κι εκείνος που, δημοσιογραφικά, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολυγραφότατος, δεν είναι παρά ο δημιουργός του ενός και μόνον  έργου. Της μιας «αυτοβιογραφικής» πολυειδούς αναφοράς που διατρέχει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του συγγραφέα ή μιαν εποχή που εκείνος ζει ή θα’ θελε να ζήσει . 

που διατρέχει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του συγγραφέα

που διατρέχει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του συγγραφέα

που διατρέχει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του συγγραφέα

που διατρέχει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του συγγραφέα

Υγ. Ο μπλόγγερ κόλλησε...    

Έκτακτο

Γιάννη, ξημέρωσε η Παρασκευή κι εγώ έψαχνα τις "οφθαλμαπάτες" μου...

Κοίτα ΕΚΕΙ, τι βρήκα τυχαία!

Σύμπτωση;

Όχι, Βέβαια!

Υγ. άλλη μέρας. Κι εσύ είπες, "όχι"! Συμφωνούμε στην ουσία!

Ακατανόητος φόβος

Ξεχωριστέ, φίλε μου, Γιάννη,
δεν ξέρω ποια τιμή σου για μένα είναι πιο μεγάλη, δηλαδή, τα μεγάλης βαρύτητας λόγια σου στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ, για το βιβλίο μου " Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα..." ή η τιμή της φιλίας σου;
Λέω να τα κρατήσω και τα δυο... Τι  λες;
Η φιλία σου μου ήταν απαραίτητη πάντα στη ζωή μου, άσχετα με τα βιβλία.
Η κριτική σου όμως, σήμερα, η έκπληξη και η σύμπτωση συνάμα της ημέρας, μ' έχουν συγκλονίσει αφάνταστα και κυρίως, ήταν μια ανάσα εσωτερική που την είχα μεγάλη ανάγκη, κατά πως... φάνηκε.
Δε θα σταθώ εδώ όμως πολύ. Θέλω να σ' ευχαριστήσω από καρδιάς, για ΟΛΑ!
Αφήνω στους άλλους, στους διαβασμένους, να κρίνουν διαβάζοντάς την, αν ήσουνα υπερβολικός λόγω της φιλίας μας ή όχι, κι εγώ θα πάω παρακάτω, εκεί που στάθηκα πολύ:

"Το ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΟΡΕΥΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΑΤΕΡΑ  παραπέμπει σε μιαν αναχώρηση σε κάποια στιγμή που οι χοάνες των στρουθίων γεμίζουν από φως. Ώρα κατάλληλη, ακριβώς επειδή  «ο θάνατος δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον ο φόβος του θανάτου», ο, κατά βάθος ακατανόητος φόβος, για το πέρασμα στο Επέκεινα, δηλαδή στη Ζωή. "

Για απάντηση "μαγείρεψα" ένα βιντεάκι που το τραγούδι λέει: "Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο και άλλο δε φοβάμαι πια". 

Εγώ συμπληρώνω και το "πολύ νωρίς"!

Από τότε... Απ' την μάννα, το φιλοσοφώ το θέμα.

Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι, Γιάννη. Τον πόνο και την μη αξιοπρεπή ζωή της ασθένειας, όμως, ναι, τά φοβάμαι πολύ!

Είναι καιρός, μάλλον, να κάνω "εξάσκηση" και γι' αυτά. 
___

----
Το δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ, απόψε:  
"Είναι η μόνη συγγραφέας που γνώρισα, η οποία, χωρίς να καταγράφει τη συγκεκριμένη λέξη, αυτοαναλύει- ή, καλύτερα, διαλύει - το «εγώ» της."
 Είναι η "μόνη", ευτυχώς, Γιάννη, γιατί, για να διαλύσεις το "εγώ" σου στο χαρτί, πάει να πει πως το έχεις διαλύσει και στην ζωή σου και δεν είναι ότι καλύτερο, για κάνέναν!  
Παράδειγμα προς αποφυγήν, έπρεπε να γράψεις, Γιάννη!

Το τρίτο:  

Η συγγραφέας, άλλωστε, έχει συνηθίσει να απαντάει στο ερώτημα που απευθύνει ο αφηγητής της Έρημης Χώρας στον Στέτσον: «Ναι, τα λείψανα πάντοτε ανθίζουν».

Την έρημη χώρα δεν την έχω διαβάσει (ούτε και τα άλλα - άναψες φάρο αναγνώσεων για το μέλλον), δεν πρόλαβα, γιατί μάλλον ζω σ' αυτήν... αλλά, ναι, η σημερινή σύμπτωση με την δημοσίευση της κριτικής σου, ήταν πραγματικά σαν λείψανο που άνθισε και μου απάντησε ο πεθερός μου απ' το υπερπέραν... γιατί χθες και σήμερα, πολλά τον ρωτούσα. Για να μην φορτώσω την "Κοινή θεραπεία" μας για απόψε, αφήνω για άλλη μέρα τα υπόλοιπα θέματα προς συζήτησιν... δίνοντας προταιρεότητα στις "συμπτώσεις" και στο ερώτημα:
"Μήπως όταν αυτές είναι πολλές, πρέπει να ψαχνόμαστε λίγο παραπάνω;"

ΠΟΡΤΑΡΙΑ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ (ΒΙΒΛΙΟ)

Όσο δύσκολο είναι να γραφτεί ένα βιβλίο, τόσο εύκολο είναι να δημοσιευτεί στο ίντερνετ, Γιάννη!

ΠΟΡΤΑΡΙΑ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ

"Αι Λέξεις" - Γιάννης Τσίγκρας - Δημ. Ραδ. Βόλου - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑΝΝΗ

"Αι λέξεις" - Ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Τσίγκρα στο Δημοτικό
Ραδιόφωνο Βόλου.
Καλεσμένη του η Κατερίνα Σταματίου - Παπαθεοδώρου.
Θέμα: Βιβλία. (Γράμμα στη μάννα με δύο ν και Ιστορία που την έγραψαν παιδιά) Καλοκαίρι 1999
Συνέντευξη της ίδιας από τον συγγραφέα Γιάννη Τσίγκρα.

Ήταν η πρώτη μου συνέντευξη! Προέκυψε, για να μην πω περισσότερα για το παιδικό...
Έτσι, έμαθα σκέψεις του Γιάννη και περισσότερα για το βιβλίο του:
"Οι τερματοφύλακες των πάρκων"


1

2

3 Δε.Στα.Πα;

4

Το 5ο μαγειρεύεται

Υγ. Κι εδώ τα μπέρδεψα.Κι εδώ δεν πειράζει! (Ανέβηκαν και β' φορά, διαφορετικά τα αποσπάσματα - ας μείνουν! Αν εκτός από συγγραφέας το παίζεις και τεχνικός, θα σκοντάψεις.)

Yg. 2:39 π.μ. ξημέρωμα Σαββάτου
Επιτέλους, έτοιμο και το πέμπτο βιντεάκι:

"Αι Λέξεις" με τον Γιάννη Τσίγκρα - Ορθόδοξη Μαρτυρία Βόλου

"Αι Λέξεις" με τον Γιάννη Τσίγκρα - Ορθόδοξη Μαρτυρία Βόλου

Γιάννη, εδώ υπήρξε πρόβλημα και με την κασέτα και με τα βιντεάκια. Ας είναι!
Αρκεί η προσπάθεια. Ας μείνει η "τότε πίκρα".

1

1α

1β

1γ

1δ

2

4(τέλος)

"Αι λέξεις" - Ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Τσίγκρα στην Ορθόδοξη Μαρτυρία Βόλου. Καλεσμένη του η Κατερίνα Σταματίου - Παπαθεοδώρου. Θέμα: Βιβλία. (Γράμμα στη μάννα με δύο ν και Ιστορία που την έγραψαν παιδιά) Καλοκαίρι 1999;

Δεύτερη ματιά με τον Γιάννη Τσίγκρα 8

8

"Δεύτερη ματιά" - Ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Τσίγκρα στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου. Καλεσμένη του η Κατερίνα Σταματίου - Παπαθεοδώρου και Κατερίνα Βαλατσού. Θέμα: Βιβλία. (Γράμμα στη μάννα με δύο ν και Χορός 1998

Υγ. Δυστυχώς, η Λένα -τότε- δεν κατέγραψε την υπόλοιπη.

Δεύτερη ματιά με τον Γιάννη Τσίγκρα 2, 3,4,5, 6, 7

2

3

4

5

6

7

"Δεύτερη ματιά" - Ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Τσίγκρα στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου. Καλεσμένη του η Κατερίνα Σταματίου - Παπαθεοδώρου Θέμα: Βιβλία. (Γράμμα στη μάννα με δύο ν ) 1998

Δεύτερη ματιά με τον Γιάννη Τσίγκρα

Γιάννη, αυτές τις μέρες που βρίσκομαι σε καραντίνα, σκάλισα τα παλιά και χάρηκα πολύ που βρήκα τις κασέτες των εκπομπών μας!
Και τότε, "Κοινή θεραυπευτική" ήταν!
Η πλάκα είναι ότι έχω τρεία παλιά μαγνητόφωνα, μα κανένα δεν έπαιζε τις κασέτες. Το ένα τις μάσαγε, τα άλλα, άστα. Έτσι δανείστηκα για λίγες μέρες, από ένα φίλο.
Δεν σου κρύβω πως συγκινήθηκα πολύ, ακούγοντάς τες!
Γελούσα με τα χάλια μου. Ήρθα απ' τα βουνά, άσχετη με βιβλία κ.λ.π. κι εσύ, ο τόσο "σχετικός", προσπαθούσες να βρεις άκρη μαζί μου!
Πολλά έλεγες, λίγα καταλάβαινε η βλαχοπούλα...
Σ' ευχαριστώ που ασχολήθηκες μαζί μου, Γιάννη, τότε!
Από τότε, "Σ' ευχαριστώ πολύ" και για την εκτίμηση και για την φιλία σου!
Τεχνικός δεν είμαι, μα μέσω της αντιγραφής στο βίντεο της φωτογραφικής μηχανής, αντέγραψα, καθισμένη στο πάτωμα σταυροπόδι, σαν τους γύφτους! Γι' αυτό, πλάνο και το χαλί!
Ίσως όταν βρω χρόνο και διάθεση, να καταφέρω να τα κάνω πολύ ωραία βιντεάκια με εικόνες.
Ως τότε όμως, ας ακούσουμε τι λέγαμε και οι δυο, τότε που ήμασταν 14 χρόνια νεώτεροι, με μια τρίτη ματιά τώρα και να δούμε τι άλλαξε από τότε.

 

Δεύτερη ματιά - Ραδιοφωνική εκπομπή Δημ.Ραδ. Βόλου με τον Γιάννη Τσίγκρα. Θέμα: βιβλίο. "Γράμμα στη μάννα με δύο ν", Κατερίνας Σταματίου-Παπαθεοδώρου, Ιούνιος 1998

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ

Είναι Κυριακή. Απόκριες. Στάθηκα σ' αυτό το ποίημα του Γιάννη, με υποχρεωτική μάσκα. Μουγγή. Περιμένοντας την Άνοιξη.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ

Ο τρελός που δραπέτευσε από το διήγημα «Λεπιδοπτερολόγος του γκισέ» πάτησε σε έναν ίσκιο φανοστάτη κραυγάζοντας 
«Το επόμενο βήμα μου εισάγει στην Άνοιξη».

Μεγάλη σοδειά

Κάτσε να σου "κλέψω" και τα υπόλοιπα, να μην τα ψάχνω πάλι!

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ

Έπειτα βγάζαμε τον Επιτάφιο. Ένα πανί με κεντημένο      

Τον Αποκαθηλωμένο Κύριο.

Ο Γέροντας  τον έριχνε στον ώμο και έπαιρνε

Το μονοπάτι. Ακολουθούσαμε μ’ αναμμένα κεριά.

Μπροστά μας τα αηδόνια έσκαβαν βαθιά στη νύχτα

Τονίζοντας σε αγγελικό ήχο τα Εγκώμια.

Χαμηλά το ποτάμι γυάλιζε στο φως του φεγγαριού.

Μακριά, πολύ μακριά

Οι χρυσοποίκιλτοι υποτελείς

Αποφάσιζαν

Τούτη τη βιολετί ομορφιά

Απολέσαι.

Οι Γραμματείς και οι Νομοδιδάσκαλοι

Που αγνοούν

Το «θανάτω  θάνατον  πατήσας».

Γιάννης Τσίγκρας

ΗΤΑΝ ΤΡΙΖΟΝΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

ΗΤΑΝ ΤΡΙΖΟΝΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Καθώς σε κλόουν του ταλίρου μορφωνόταν η σελήνη,

μέσα στου ΤΕΖΑ τους ατμούς σώπασε ο Τζί.

Σου το ‘λεγα -  χωρίς του

ο διάβολος θα κλείνει το ταμείο

και τα παιδιά δεν θα ‘χουν

που τ’ ανθισμένα βλέφαρά τους να γυρίσουν.

Γιάννης Τσίγκρας 

Με το ξεσκόνισμα τόσων βλεμμάτων

Τα πράγματα χάνουν την ικμάδα

Του συναισθήματος-

Όπως στα παλιά κάδρα

Θέλεις να πεις  «ο καημένος ο παππούς»

Και σου βγαίνει ένα  « έτσι ήταν λοιπόν».

Χρειάζεται φειδώ και το αγκάλιασμα.

Άτιτλο

Το παραλήρημα. Έρωτα αναβρυτήριου

σημαίνουν

πεταλούδες.

Γιάννης Τσίγκρας

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΒΙΟΛΕΤΑ

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΒΙΟΛΕΤΑ

Στη λεύκα ακούμπησε απαλά εν’ αστέρι.

Η δεσποινίς Βιολέτα δεν μνησικακεί-

(Της είχε στα δεκάξη υποσχεθεί

Το ίδιο, ναι, πως το νυμφίο θα της φέρει).

Έξω η βραδυά ανθίζει λυπημένη,

Θρηνολογούν αναίτια τα τριζόνια

(Είναι δικά της τα φευγάτα χρόνια

Καιροί που γεννηθήκαν πεθαμένοι).

Δεν τα θυμάμαι. Αγαπάει τον Βιγιόν

Παράφορα. Και τους καταραμένους ποιητές.

Πλαγιάζει με εξαίσιους ιππότες - εραστές.

Έφτασε τα πενήντα. Και λοιπόν;

...........................

Το αστέρι κάποιο βράδυ θα κυλήσει.

Το πού μονάχα την ενδιαφέρει.

Στα μάτια του Ωραίου που θα φέρει

Ή στα δικά της μάτια πριν τα κλείσει.

Γιάννης Τσίγκρας

ΕΞΑΡΧΕΙΑ 70

ΕΞΑΡΧΕΙΑ  70

Θα τα θυμάμαι. Ο ήλιος να παίζει

στου Στρέφη τα πεύκα. Τα άδεια τους χρόνια

οι γέροι κρυμμένοι να κλαιν στα μπαλκόνια,

ν’ ανάβει τους κόκκινους πόθους η Νταίζη,

στο άσπρο σπιτάκι με τα πελαργόνια.

Θλιμμένα να γελάω στο μικρό κρετίνο

και το VOX να παίζει τα καράτε, τα πορνό.

Έξω απ’ την αυλή σου κάθε μέρα να περνώ,

το χαμόγελο προβάροντας του Βαλεντίνο.

Γιάννης Τσίγκρας

Άτιτλο

Δίχως

Το εύψαυστόν σου «ώ, τι»

σα ζελεδάκι.

Γιάννης Τσίγκρας

ΑΣ ΚΑΠΝΙΣΟΥΜΕ -1970

ΑΣ ΚΑΠΝΙΣΟΥΜΕ -1970

Ψάχνω τον Λούκυ- Λουκ, τον χάρτινο ιππότη.

Σκίτσο μ’ ηλιομπαλώματα, μια θύμηση υγρή.

Στα είκοσι έγγραφα πως χάθηκεν η νιότη

(σαν έφυγε). Δεν πίστευα πως θα χαθεί

του ερωτικού μου ο εκτελεστής παιάνα,

των «πάντα θα», του «σ’ αγαπώ», του «Άννα».

Λέγαμε για τους Ντάλτον και πολλές φορές

τις ηρωικές του παίρναμε πόζες.

Ήταν η Αννούλα μοναχά τις Κυριακές

όταν της πρόσφερα στον κήπο μας μιμόζες

Πίστη. Θα βρω τον Λούκυ δίχως άλλο.

Θα τον κεράσω κόκα κόλα και τσιγάρο.

Πριν στο «γιατί» φτάσουμε «να χωρίσουμε»,

απλά θα μου μιλήσει: «Ας καπνίσουμε». 

Γιάννης Τσίγκρας

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Εγγίζει της σιωπής σου το πυρρό το μέταλλο

μια ματωμένη μου πληγή αριστερά στο στήθος.

Μιας μαργαρίτας ήταν ΔΕΝ το τελευταίο πέταλο.

το ‘ξερες, μα σου χρειαζόταν ο γαλάζιος μύθος:

Θ’ άφηνε τα παράξενα κλισέ του ο ποιητής

κι ίσως για χάρη σου να ζέσταινε τον ήλιο.

Των ιπποτών ο έσχατος σε μακρινό βασίλειο

δικός σου τροβαδούρος και ταυτόχρονα εραστής.

Πρόλαβα μοναχά μία μπαλάντα να σου γράψω.

Κάτι για νυχτολούλουδα υγρά, υπογραφή Αρλεκίνος.

Χαρτί που ξέσκισα στον άνεμο όταν εκείνος

σ’ αγκάλιαζε και δεν μπορούσα ούτε να κλάψω.

Μέσα στις ιστορίες σου, γιαγιά 

Μου είχαν προσφερθεί μύρια ενδεχόμενα:

Στα δάση κάθε ίσκιος ήταν ξωτικού.

Έλεγα ότι και η δική μου νεράιδα

Είχε σ’ ένα σεντούκι μαγικό ραβδί κρυμμένο.

Πριγκιποπούλες δεν περίμεναν ξύπνιους βοσκούς

 Ηξερα εγώ καλύτερα τα αινίγματα να λύνω,

Χρυσά σε πόδια κοριτσιών γοβάκια να προβάρω.

Αητόπουλο, πώς  να με φτάσουν

Των χαλασμάτων μάγισσες και δράκοι.

Μόνο

Με το  «κι εμείς θα ζήσουμε καλύτερα» του τέλους

Θύμωνα, γιατί έβλεπα γιαγιά,

Την μύτη σου σαν του Πινόκιο να μεγαλώνει.

Αχ, πώς μπορούσα τότε να το νιώσω

Πως ήταν ψέμμα, ειπωμένο από συμπόνια

Για το παιδί που έμενε ανερμάτιστο

Χάνοντας του παραμυθιού τις διέξοδους.

Γιάννης Τσίγκρας

Άτιτλο

Το ημισώμα σου περίπου φώς.

ΑΠΛΗ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.

Γιάννης Τσίγκρας

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΡΙΛΙΑΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΡΙΛΙΑΣ

Το άλικο πρώτο ανθάκι στην τσιντόνιας το γυμνό κλαρί

θυμίζει στόμα κοριτσιού που από λαχτάρα αιμάσσει.

Τόσο που, αφού ο σπίνος μες στον κάλυκά του ξεδιψάσει,

σφυρίζει ένα «έτσι οι άνθρωποι φιλούν» και μοιάζει ν’ απορεί. 

Γιάννης Τσίγκρας

ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥΣ

ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥΣ

Όλα ειν' εδώ.

Η φαλακρή κορυφή του κυπαρισσιού

                        Πάνω απ’ τις στέγες,

Στικτά αλεξιβρόχια μυρμηγκιών,

                        τα μανιτάρια.

Και το σιδεροτράπεζο.

Όλα ειν’ εδώ πραγματικά.

Μα εγώ, είχα τα είδωλά τους συνηθίσει.

Στο βάθος των ανεστραμμένων σου ματιών.

Γιάννης Τσίγκρας

ΤΑΧΥΔΡΑΜΑ

ΤΑΧΥΔΡΑΜΑ

Αγαπώ κάθε παράξενη σκηνή διανυκτερεύοντος φαρμακείου

«Ποντίκια είπατε;» ο υπάλληλος νυστάζει πίσω από

πολύχρωμες γυάλες.

«Ναι, ξέρετε, οι αρουραίοι» ο πελάτης είναι ωχρός

«…καταβροχθίζουν τα χειρόγραφά μου».

Ο πελάτης είναι ωχρός και φοράει γυαλιά.

«Μμ, πάρτε το μυοθνήξ. Αντιαλλεργικό. Δεν προκαλεί

γαστρίτιδα».

Ακούγεται ο κούκος του ρολογιού.

«Πρόκειται για εξόχως εμβριθή τρωκτικά αγαπητέ μου κύριε».

Οι πολύχρωμες γυάλες περιέχουν κολώνια.

Ο πελάτης ζυγίζεται.

Κι άξαφνα «…έχουν τάσεις εξπρεσσιονιστικές».

Πλησιάζει την πόρτα. «Εννοείται τα χειρόγραφά σας;»

Ανοίγει την πόρτα. «Εννοώ τα ποντίκια. Καληνύχτα».

Αγαπώ κάθε ωχρόν άνθρωπο που φοράει γυαλιά

και τριγυρίζει έρημους βραδινούς δρόμους

έχοντας στην τσέπη ένα φακελλάκι ανώφελο μυοθνήξ.

Γιάννης Τσίγκρας

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΡΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΡΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑ

Σκοτεινά έμβρυα πανηγύρεων 

γύφτικα

φεύγουν

DATSUN.

Γιάννης Τσίγκρας

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΠΡΙΛΗΣ

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΠΡΙΛΗΣ

Υπάρχει ο Απρίλης.

Υπάρχει το Εδώ και το Επέκεινα,

Ο Καιρός και η Στιγμή.

Υπάρχει ο Απρίλης

Με τους λεμονανθούς και τις

Βραδινές

Ριγηλές αιθρίες.

Ένα ποδήλατο χρυσό

Υπάρχει ακόμη

Για όσους αγαπούν τα αινίγματα

Λιγότερο

Από τις ανυπόμονες βαλίτσες.

Γιάννης Τσίγκρας

Προσωπικό σύνδρομο Ε

Προσωπικό σύνδρομο Ε

Είναι μια ανέλιξη

Μια αναβάθμιση

Μια  φράση

Ενδεχομένως

Ή

Περίπου

Μουσική

Που  αιφνιδίως

Βουλιάζει  στην απροσδιοριστία.

Γιάννης Τσίγκρας

ΚΑΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

ΚΑΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Καμιά στιγμή δεν μας συστήνεται

Ως τελευταία

Γιατί τότε ο θάνατος του καθενός

Θα 'πρεπε να έχει όνομα-

Το δεύτερο όνομά μας.

Καμία εποχή δεν μας συστήνεται

Ως περατουμένη

Μόνον εντός της υποφώσκει στιγμιαία

Η άλως του μηδενός

Του αποκλειστικού της ορίου.

Γιάννης Τσίγκρας

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ

Ο Χρόνος είναι διαστελλόμενο κλουβί

Που χωρεί ένα σφουγγάρι του βυθού και την Μέριλιν.

Χωρεί και μένα που αποδέχομαι και αναιρώ.

Μόνον ο Αχώρητος γεμίζει, τυλίγει και περνά ανάμεσα

Σαν το αεράκι των αλκυονίδων.

Γιάννης Τσίγκρας

SPLEEN

                                   SPLEEN

            Kαι γεύεσαι, ως το γλαυκό Επέκεινα, σάρκα γης σηπεδόνας

            Ώσπου σε δράμα ευδίας θαλασσινής, στικτής από εσμό ναυτίλων

            Αραιοϋφαντη να πέσει αυλαία λευκών πτίλων

            Σημαίνοντας το θάνατο που ακολουθεί το σφύριγμα σφενδόνας.

            Πλάι μας ψυχρόαιμοι μαζεύουν των διαδικτύων βράχων τα κυκλάμινα

            Και ως παγοπώλαι ονήλατοι κυκλοφορούν του αιώνα οι Επιμηθείς.

            Το ναι ακούγεται ως ου.Ψίθυροι θρόες στα αυτιά:"μη κοιμηθείς

            ή "ειρήνευσε". Και η  μονολόγιστη ευχή μόνη μας άμυνα.  

Γιάννης Τσίγκρας             

ΕΝ ΝΕΑΠΟΛΕΙ

ΕΝ ΝΕΑΠΟΛΕΙ

Τα που από τρούλους πίσω χάνονταν πετροχελίδονα

Ενός φευγάτου είναι παιδικού μου ουρανού.

Θυμάμαι δώρο του ήμερου, το θέρος, δειλινού

Μικρές τριγύρω μας φωτιές. Γιορτάζαμε τον Κλήδονα.

Και δεν υπάρχουν (μνήμης οστεοφυλάκια) τα οικόπεδα

σκουριά γεμάτα, μπάζα κι άγριες τσουκνίδες

 ιδανικοί κρυψώνες για τις κοκκινόφτερες ακρίδες.

Λείπουν κι οι γέροι που γκρινιάζανε με χαμόγελο:

                                                            «παλιόπαιδα».

Ένα μάτι αόρατου Πολύφημου. ωχρογάλαζο φεγγάρι

 του πεθαμένου χρόνου απολίθωμα ας δω.

Ωρίμασα όπου γεννήθηκα. Μα ο άνεμος εδώ

δε φέρνει πια των λόφων μιαν οσμή από θυμάρι.

Γιάννης Τσίγκρας

Αναρτήθηκε από Γιάννης Τσίγκρας στις 3:55 π.μ.

Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου 2012

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Εγγίζει της σιωπής σου το πυρρό το μέταλλο

μια ματωμένη μου πληγή αριστερά στο στήθος.

Μιας μαργαρίτας ήταν ΔΕΝ το τελευταίο πέταλο.

το ‘ξερες, μα σου χρειαζόταν ο γαλάζιος μύθος:

Θ’ άφηνε τα παράξενα κλισέ του ο ποιητής

κι ίσως για χάρη σου να ζέσταινε τον ήλιο.

Των ιπποτών ο έσχατος σε μακρινό βασίλειο

δικός σου τροβαδούρος και ταυτόχρονα εραστής.

Πρόλαβα μοναχά μία μπαλάντα να σου γράψω.

Κάτι για νυχτολούλουδα υγρά, υπογραφή Αρλεκίνος.

Χαρτί που ξέσκισα στον άνεμο όταν εκείνος

σ’ αγκάλιαζε και δεν μπορούσα ούτε να κλάψω.

Μέσα στις ιστορίες σου, γιαγιά 

Μου είχαν προσφερθεί μύρια ενδεχόμενα:

Στα δάση κάθε ίσκιος ήταν ξωτικού.

Έλεγα ότι και η δική μου νεράιδα

Είχε σ’ ένα σεντούκι μαγικό ραβδί κρυμμένο.

Πριγκιποπούλες δεν περίμεναν ξύπνιους βοσκούς

 Ηξερα εγώ καλύτερα τα αινίγματα να λύνω,

Χρυσά σε πόδια κοριτσιών γοβάκια να προβάρω.

Αητόπουλο, πώς  να με φτάσουν

Των χαλασμάτων μάγισσες και δράκοι.

Μόνο

Με το  «κι εμείς θα ζήσουμε καλύτερα» του τέλους

Θύμωνα, γιατί έβλεπα γιαγιά,

Την μύτη σου σαν του Πινόκιο να μεγαλώνει.

Αχ, πώς μπορούσα τότε να το νιώσω

Πως ήταν ψέμμα, ειπωμένο από συμπόνια

Για το παιδί που έμενε ανερμάτιστο

Χάνοντας του παραμυθιού τις διέξοδους.

Γιάννης Τσίγκρας

Άτιτλο

Το ημισώμα σου περίπου φώς.

ΑΠΛΗ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.

Γιάννης Τσίγκρας

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΡΙΛΙΑΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΡΙΛΙΑΣ

Το άλικο πρώτο ανθάκι στην τσιντόνιας το γυμνό κλαρί

θυμίζει στόμα κοριτσιού που από λαχτάρα αιμάσσει.

Τόσο που, αφού ο σπίνος μες στον κάλυκά του ξεδιψάσει,

σφυρίζει ένα «έτσι οι άνθρωποι φιλούν» και μοιάζει ν’ απορεί. 

Γιάννης Τσίγκρας

ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥΣ

ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥΣ

Όλα ειν' εδώ.

Η φαλακρή κορυφή του κυπαρισσιού

                        Πάνω απ’ τις στέγες,

Στικτά αλεξιβρόχια μυρμηγκιών,

                        τα μανιτάρια.

Και το σιδεροτράπεζο.

Όλα ειν’ εδώ πραγματικά.

Μα εγώ, είχα τα είδωλά τους συνηθίσει.

Στο βάθος των ανεστραμμένων σου ματιών.

Γιάννης Τσίγκρας

ΤΑΧΥΔΡΑΜΑ

ΤΑΧΥΔΡΑΜΑ

Αγαπώ κάθε παράξενη σκηνή διανυκτερεύοντος φαρμακείου

«Ποντίκια είπατε;» ο υπάλληλος νυστάζει πίσω από

πολύχρωμες γυάλες.

«Ναι, ξέρετε, οι αρουραίοι» ο πελάτης είναι ωχρός

«…καταβροχθίζουν τα χειρόγραφά μου».

Ο πελάτης είναι ωχρός και φοράει γυαλιά.

«Μμ, πάρτε το μυοθνήξ. Αντιαλλεργικό. Δεν προκαλεί

γαστρίτιδα».

Ακούγεται ο κούκος του ρολογιού.

«Πρόκειται για εξόχως εμβριθή τρωκτικά αγαπητέ μου κύριε».

Οι πολύχρωμες γυάλες περιέχουν κολώνια.

Ο πελάτης ζυγίζεται.

Κι άξαφνα «…έχουν τάσεις εξπρεσσιονιστικές».

Πλησιάζει την πόρτα. «Εννοείται τα χειρόγραφά σας;»

Ανοίγει την πόρτα. «Εννοώ τα ποντίκια. Καληνύχτα».

Αγαπώ κάθε ωχρόν άνθρωπο που φοράει γυαλιά

και τριγυρίζει έρημους βραδινούς δρόμους

έχοντας στην τσέπη ένα φακελλάκι ανώφελο μυοθνήξ.

Γιάννης Τσίγκρας

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΡΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΡΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑ

Σκοτεινά έμβρυα πανηγύρεων 

γύφτικα

φεύγουν

DATSUN.

Γιάννης Τσίγκρας

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΠΡΙΛΗΣ

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΠΡΙΛΗΣ

Υπάρχει ο Απρίλης.

Υπάρχει το Εδώ και το Επέκεινα,

Ο Καιρός και η Στιγμή.

Υπάρχει ο Απρίλης

Με τους λεμονανθούς και τις

Βραδινές

Ριγηλές αιθρίες.

Ένα ποδήλατο χρυσό

Υπάρχει ακόμη

Για όσους αγαπούν τα αινίγματα

Λιγότερο

Από τις ανυπόμονες βαλίτσες.

Γιάννης Τσίγκρας